Τι σημαίνει η πρόταση του ακροδεξιού Φορτσάκη για το φοιτητικό συνδικαλισμό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή σχέση με το συνδικαλισμό (σε οποιονδήποτε χώρο). Εκείνο που δεν έχει ίσως γίνει αντιληπτό είναι πως αυτή η πρόταση αποσκοπεί στην εξάλειψη αυτού που λέμε φοιτητικό κίνημα. Στην επιβολή ενός «καθεστώτος εξαίρεσης» στα πανεπιστήμια, που θα απαγορεύει οποιαδήποτε κινηματική συγκρότηση και δράση στους χώρους τους.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια στρατηγικού χαρακτήρα κίνηση και όχι για μια κίνηση περιορισμού του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόταση Φορτσάκη έρχεται σε μια περίοδο που ετοιμάζεται η κατάργηση του θεμελιώδους εργατικού-συνδικαλιστικού νόμου και η επιβολή διαδικασιών που έμοιαζαν ξεχασμένες από τη δεκαετία του ‘80.
Το σύστημα δεν κινδυνεύει άμεσα ούτε από τον εργατικό συνδικαλισμό, που είναι καταρρακωμένος και ελεγχόμενος από μια αποκρουστική εργατοπατερία, ούτε από το φοιτητικό συνδικαλισμό, που έχει κάμποσα χρόνια να παρουσιάσει ένα σημαντικό κίνημα, ενώ δεν έπαιξε κανένα ρόλο την περίοδο 2010-12, όταν αναπτύσσονταν αντιστάσεις ενάντια στη «μνημονιακή» πολιτική.
Το σύστημα, όμως, δεν είναι αφελές. Γνωρίζει πως αυτό που δεν απειλεί σήμερα θα απειλήσει αύριο. Γι’ αυτό θέλει να κόψει τις ρίζες του, να εξαφανίσει τις δυνατότητες ανασυγκρότησής του, να θέσει προληπτικά στην παρανομία κάθε ριζοσπαστική-ταξική κίνηση ανασυγκρότησης, για να μη βρει αυτή έδαφος ανάπτυξης της επιρροής της.
Εύλογα μπορεί ν’ αναρωτηθεί κάποιος γιατί ο Φορτσάκης επανέρχεται μετά τη γενική κατακραυγή που προκάλεσαν οι πρόσφατες ενέργειές του ενάντια σε φοιτητές και εργαζόμενους. Μιλώντας στην ελευθεριάζουσα λαϊκή γλώσσα, θα λέγαμε «επειδή πήρε αέρα ο κώλος του». Επειδή οι αντιδράσεις δεν ήταν στο μέγεθος και στην ένταση που αντιστοιχούσαν σε τέτοιες προκλήσεις.
Γι’ αυτό, αντί να αναδιπλωθεί, επανέρχεται με πιο επιθετική διάθεση. Δεν πρωτοτυπεί. Ετσι ενεργούν πάντοτε οι ακροδεξιοί. Και πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο Φορτσάκης έχει την έγκριση του Σαμαρά, στον κύκλο του οποίου ανήκει. Στόχος είναι η στρατηγική επικράτηση. Κι επειδή αυτό δεν αποτελεί στόχο μιας πολιτικής κλίκας (του Σαμαρά), αλλά θα είναι προς όφελος του συστήματος γενικά, γι’ αυτό ο Φορτσάκης έχει στήριξη από το μιντιακό σύστημα που εκφράζει στη δημόσια σφαίρα τη συλλογική θέληση της αστικής τάξης.
Απέναντι σε μια στρατηγικής στόχευσης επίθεση απαιτείται γενική ανασύνταξη του κινήματος. Απαιτείται απάντηση επίσης με στρατηγικό ορίζοντα. Η σιωπή των αμνών, που αποτελεί όρο για την παγίωση της κινεζοποίησης, δεν πρέπει να επιβληθεί.
Η διαδικασία της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, η οποία θα συντείνει στην επαναριζοσπαστικοποίηση και του φοιτητικού κινήματος, θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία. Και βέβαια, η ζωή βάζει άμεσα καθήκοντα, απαιτεί άμεσες απαντήσεις. Τα κινήματα δεν έχουν πάντοτε τα περιθώρια ν’ ασχοληθούν με την ανασυγκρότησή τους σε ήρεμες συνθήκες. Οταν ο αντίπαλος βάζει τη δική του «ατζέντα», το κίνημα είναι υποχρεωμένο να απαντήσει. Το φοιτητικό κίνημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια πρόκληση. Και πρέπει να απαντήσει.
photo www.mylady.gr
