Εδώ ούτε οι ίδιοι που τα ψηφίζουν δεν τα διαβάζουν όπως μας το παραδέχονται.
του Στρατή Μαζίδη
Μας κλέβουν τα σπίτια, μας αρπάζουν τις καταθέσεις, μας διαλύουν τα σχολεία, μας στερούν την υγεία, μας δηλητηριάζουν τα όνειρα.
Γιατί δεν αντιδράμε; Αναρωτιόμαστε όλοι οι Ελληνες ξεχωριστά αλλά και στις κοινές μας συζητήσεις. Κι είναι πολύ απλό. Διότι είμαστε βουτυρομπεμπέδες. Ή για το πω σωστά, γίναμε βουτυρομπεμπέδες.
Για παράδειγμα το παιδί της φωτογραφίας περιφέρεται με το ποδήλατό του στα χαλάσματα του Χαλεπίου, μιας όμορφης και ιστορικής πόλης. Τα βιώματά του είναι πολύ δυνατά. Όσο κι αν οι πληγές του πολέμου είναι πάντα βαθιές και οδυνηρότατες, όταν μεγαλώσει αυτό το παιδί, είμαι σίγουρος ότι θα αγωνιστεί για κάτι διαφορετικό. Ακόμη και στα συντρίμμια, υπάρχει ελπίδα.
Εμείς για τι να αγωνιστούμε; Ζούμε σε μια κοινωνία της υλικής ευδαιμονίας. Σαν θηρία της ζούγκλας αποκάμαμε με το θηράματα που φάγαμε και πέσαμε τάβλα στον ύπνο. Τώρα είμαστε αιχμάλωτοι στο κλουβί.
Όλα αυτά τα μέτρα που περνάνε, δε μας αγγίζουν. Δε μας ενοχλούν. Το μόνο που μας ενδιέφερει είναι να έχει μπαταρία το smartphone και wifi η καφετέρια να αράξουμε με την παρέα και τη γκόμενα ή τον γκόμενο.
Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε αν ξέσπαγε κι εδώ ένας πόλεμος όπως στη Συρία. Ας μην ξεχνάμε ότι τριγύρω όλη η γειτονιά μας καίγεται με εμάς στη μέση αμέριμνους να μη μας καίγεται καρφάκι. Τι θα συνέβαινε αν σφύριζαν οι σφαίρες δίπλα στο κεφάλι μας, αν σκοτωνόταν η μάνα μας από ένα όλμο ή αν σε κάποια επίθεση άρπαζαν τα παιδιά μας μέσα από τα χέρια μας. Τι θα κάναμε αν από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαζε η ζωή μας και χάναμε τα πάντα;
Πολλές φορές είτε μεταφράζοντας ο ίδιος ξένες ανταποκρίσεις από τη Συρία είτε διαβάζοντας σχετικά άρθρα με τις φρικαλεότητες σε αυτή τη σύγχρονη αγιομάνα και μαρτυρομάνα γη, εκτός ότι μου σφίγγεται το στομάχι σαν κόμπος, νιώθω κι ένα θαυμασμό για αυτούς τους ανθρώπους, τους άμαχους, όσον αφορά το κουράγιο και την ψυχική τους δύναμη.
Τι θα κάναμε λοιπόν εμείς στη θέση τους; Το πιθανότερο να λιώναμε αφού δεν είμαστε από χώμα φτιαγμένοι αλλά από βούτυρο.
