Εμπόριο φόβου κάνουν η ΝΔ και ο Σαμαράς. Είναι το μόνο που τους έχει απομείνει ως πολιτικό όπλο. Ομως, το ίδιο όπλο χρησιμοποιούν, στις παρυφές του χώρου που δημιουργεί ο Σαμαράς, και τα μικρότερα κόμματα, τα λεγόμενα της Κεντροαριστεράς. Δεν το κάνουν με το χοντροκομμένο τρόπο της ΝΔ, αλλά ξέρουν πως μόνο με το φόβο και τα σύνδρομα που γεννά μπορούν να συγκρατήσουν ψηφοφόρους από το να ενταχθούν στο ρεύμα που οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν η τακτική αυτή ήταν καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία, θα την είχαν «μετρήσει» στα γκάλοπ και θα την είχαν εγκαταλείψει. Ομως αποδίδει, όπως απέδωσε και το 2012. Στο τέλος, όταν θα μετρήσουμε τα ποσοστά αυτών που χρησιμοποιούν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, το εμπόριο του φόβου, θα διαπιστώσουμε ότι θα φτάσουν το μισό των ψηφοφόρων.
Εμπόριο ελπίδων κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Χοντροκομμένα, κυνικά, απροκάλυπτα, χωρίς φραγμούς και αναστολές. Με τα στελέχη του να δίνουν καθημερινά παραστάσεις υποκριτικής, το καθένα ανάλογα με την πολιτική κουλτούρα και τις πολιτικές καταβολές του. Σε έκδοση χειρότερη απ’ αυτή του παλιού ΠΑΣΟΚ, με τις τόσες φράξιες, που η καθεμιά έλεγαν τα δικά τους και όλες μαζί υπηρετούσαν το στόχο «το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία».
Ξεχωριστή περίπτωση είναι ο Περισσός, που προσπαθεί να κρατήσει τις δυνάμεις του, με τη γνωστή τακτική: μπόλικη αριστερή φλυαρία και εγγυητής της σταθερότητας του καπιταλιστικού συστήματος με όσο κόσμο μπορεί και ελέγχει.
Αυτή η γενική εικόνα του εκλογικού σκηνικού αποτελεί έναν καθρέφτη στον οποίο αποτυπώνεται το μέγεθος της ήττας του εργατικού κινήματος στην παρούσα φάση. Η συντριπτική πλειοψηφία «τρώει» το παραμύθι των εκλογών, κινείται στη λογική του αστικού κοινοβουλευτισμού και στοιχίζεται κάτω από σημαίες ξένες, εχθρικές, έτοιμη να υπογράψει με την ψήφο της τη διευκόλυνση του καπιταλισμού να βρει εναλλακτική λύση εξουσίας, η οποία θα παγιώσει το καθεστώς της κινεζοποίησης.
Η πενταετία της κρίσης, στη διάρκεια της οποίας ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η κινεζοποίηση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, έδειξε πού «πονάει» η εργατική τάξη. Δεν «πονάει» μόνο στο σκέλος των καθημερινών αμυντικών ταξικών αγώνων, αλλά και (κυρίως) στο σκέλος του στρατηγικού προσανατολισμού.
Η κρίση θα έφερνε αναγκαστικά τη σφοδρή επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και την απώλεια θέσεων για την εργατική τάξη. Αν όμως υπήρχε ταξικός στρατηγικός προσανατολισμός, και οι αμυντικοί αγώνες θα ήταν πιο αποτελεσματικοί και θα μπορούσαν να καθυστερήσουν την επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου και πολλά βήματα μπροστά θα είχαν γίνει στο πολιτικό επίπεδο.
Ιστορία, όμως, δε γράφεται με «αν». Γι’ αυτό και η προσοχή μας ας στραφεί στα «πρέπει». Για ν’ αποκτήσει η εργατική τάξη ταξικό στρατηγικό προσανατολισμό, για να πάψει να στοιχίζεται κάτω από εχθρικές σημαίες, για να μπορεί να κάνει πολιτική σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και όχι σύμφωνα με τα συμφέροντα του συστήματος, πρέπει η πρωτοπορία της να οργανωθεί πολιτικά.
Αλλιώς, κάθε φορά που θα υπάρχουν αστικές εκλογές θα επαναλαμβάνεται το θλιβερό φαινόμενο που για μια ακόμη φορά βλέπουμε.
φωτο www.ramnousia.com
http://www.eksegersi.gr
